PRIMARY DEFICIT OFF TO A GOOD START

Good news so far although there are no guarantees. 

Remember, a primary surplus equals sovereignty. We should we whipping this government on to deliver this. 

Once again, I suspect a lot of expenses and revenues have been re-classified to make the end-of-year results look better and maintain the appearance of a primary surplus, hence I've included the year-on-year primary deficit figures for context. It may look like a nicely downward sloping line but all of the decent fits to it are asymptotic, so the primary surplus is still not in sight.

Importantly, we will go to the ballot boxes with a substantial primary deficit. This, coupled with the increasingly fragmented vote, will prompt the two major parties to consider coalition scenaria which will deepen the already untenable legitimacy crisis in Greek politics. For now, resolving this issue is even more important than dealing with the primary deficit and, although many people in Greek politics hope the elections will provide an outlet, in reality if things turn out as I predict they will only make matters worse than they currently are; though not by any means worse than they would have been had the elections been postponed. 

Anyway, enjoy the pretty data while we all can. 

‘ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ’ WEISBROT, ΜΕΡΟΣ ΝΙΟΣΤΟ: Η ΜΟΥΦΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ

Το κείμενο αυτό αρχικά ετοιμάστηκε για το Protagon.gr (@protagon) αλλά έκτοτε lλόγω της καταιγιστικής επικαιρότητας δεν έχει δημοσιευθεί, οπότε είπα να το δημοσιεύσω ο ίδιος για να μην παλιώσει υπερβολικά και πάει χαμένο. Έχω κάνει ορισμένες αλλαγες σε σχέση με το κείμενο που έστειλα στο protagon – το παρακάτω κείμενο είναι η προτιμώτερη εκδοχή. Καλή διασκέδαση.

Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου έφτασε στο ηλεκτονικό μου γραμματοκιβώτιο μια αναπάντεχη επιστολή. Συγγραφέας της ήταν ο Dan Beeton (@Dan_Beeton) συνεργάτης του καθηγητή Mark Weisbrot στο Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών (CEPR), και ο τίτλος της, τον όποιο αποδίδω ελεύθερα στην επικεφαλίδα αυτού του άρθρου, ήταν ‘Mark Weisbrot: Hoax redux’. Με τον κο. Beeton είχαμε συνεργαστεί την άνοιξη του 2010, όταν προσπαθούσε (μάταια) να συμμαζέψει τις ατελείωτες αναδημοσιεύσεις στο διαδίκτυο μιας ‘συνέντευξης’ που αποδιδόταν στον Weisbrot και η οποία υποτίθεται ότι αποτύπωνε τις εμπειρίες του από τη χρεωκοπία της Αργεντινής και τις προτροπές του για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Το περιεχόμενο της ‘συνέντευξης’, με τίτλο ‘Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΙΠΟΤΕ – ΕΣΑΣ ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ’ ήταν καταιγιστικό. Αγελάδες κομματιάζονται εν κινήσει από πεινασμένα πλήθη. Αγριεμένοι πολίτες αποκεφαλίζουν τραπεζίτες και στελέχη υπουργείων. Το ΔΝΤ στήνει παραγκουπόλεις για να πουλάνε ναρκωτικά στον κόσμο οι ευνοούμενοί του. Η Ελβετία προσφέρει οικονομική βοήθεια 100δις (Ευρώ;) στην Ελλάδα.

Εκτός από καταιγιστικό είναι και απολύτως πλαστό. Πού το ξέρω; Αφ’ ενός επειδή είναι γεμάτο αναλήθειες και θέσεις που δεν συνάδουν με αυτές του πραγματικού Weisbrot (περισσότερα εδώ). Αφ’ ετέρου επειδή ο ίδιος ο Weisbrot κατήγγειλε το κείμενο ως πλαστό στον Γιάννη Μπογιόπουλο της Ελευθεροτυπίας, σε μια συνέντευξη την οποία χάρη στη Google Cache μπορείτε για την ώρα να διαβάσετε εδώ.

Ο κ. Beeton λοιπόν μού εξήγησε ότι η ‘συνέντευξη’ είχε ξαναεμφανιστεί και αναρωτιόταν αν υπάρχει κάποιος κατάλογος με διαδικτυακές πλάνες στον οποίο θα μπορούσε να αναρτηθεί το σχετικό κείμενο. Του υποσχέθηκα να ψάξω, και (με μεγάλη ευχαρίστηση) υποσχέθηκα επίσης να γράψω το παρόν άρθρο.

Η πλαστή ‘συνέντευξη’ δεν στερείται βέβαια κάθε αλήθειας. Ο Weisbrot είναι όντως σφοδρός επικριτής του ΔΝΤ. Ο λόγος του μπορεί να είναι εξαιρετικά πολιτικός , και μπορεί να πιστεύω ότι έχει άδικο σε πάρα πολλά πράγματα, αλλά βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία και γεγονότα και δεν ευαγγελίζεται βίαιες λύσεις στα προβλήματα καμμίας χώρας.  Έχει μάλιστα γράψει μια καταπληκτική πραγματεία σχετικά με τα κατά καιρούς προγράμματα προσαρμογής που εφάρμοσε το ΔΝΤ που αν τη διάβαζαν οι αντιμνημονιακοί θα μπορούσε κανείς να μιλήσει μαζί τους πολύ πιο σοβαρά.

Ο μύθος της ‘συνέντευξης’ Weisbrot γεννήθηκε το Φλεβάρη του 2010, όταν κάποιος αναγνώστης του Olympia.gr αναδημοσίευσε στο ireporter.gr αποσπάσματα αυτού του κειμένου-σύνοψης, το οποίο φαινομενικά έμπλεκε ένα πραγματικό άρθρο (όχι συνέντευξη) του Weisbrot με μια άσχετη, όπως ισχυρίζονται οι συντάκτες, συνέντευξη την οποία το Olympia.gr αποδίδει σε έναν μετανοήσαντα πρώην αντιπροέδρο του ΔΝΤ. Ο συνεντευξιαζόμενος, μας εξηγούν οι συντάκτες, τυγχάνει να έχει κι αυτός τον τίτλο του καθηγητή αλλά επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος. Ας δεχθούμε (γιατί δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί) ότι οι συντάκτες του Olympia.gr  έχουν όχι μόνο πρόσβαση σε τέτοια άτομα αλλά και την αμέριστη εμπιστοσύνη τους. Ας δεχθούμε επίσης ότι ο ισχυρισμός τους εδώ, ότι όντως δημοσίευσαν μια ‘συνέντευξη’ του Weisbrot, όπως ορκίζονται αλλού ότι δεν έπραξαν, είναι ένα απλό σφάλμα. Πολύ πιο ενδιαφέρων από την πηγή της ‘συνέντευξης’ είναι ο εντυπωσιακός τρόπος με τον οποίο έκτοτε διαδόθηκε στο διαδίκτυο και τα όσα αυτός μας διδάσκει για τη βασανισμένη ιστορία του πολιτικού λόγου στη χώρα μας.

Βλέπετε η ‘συντέντευξη’ Weisbrot είναι ένα ακόμη επεισόδιο στο απελπιστικά αλλοπρόσαλλο εθνικό μας διήγημα. Όσο αναζητούσα την πηγή της ‘συνέντευξης’, ζήτησα από πολλούς συντάκτες ιστολογίων να διορθώσουν τις σχετικές τους καταχωρήσεις. Πολλοί δέχτηκαν, υπό το βάρος της αυτοπρόσωπης διάψευσης από τον Weisbrot, ήταν όμως πολλοί κι εκείνοι που ισχυρίστηκαν ότι, άσχετα με την αυθεντικότητα της ‘συνέντευξης’, το κεντρικό της μήνυμα, όποιο κι αν είναι αυτό, αξίζει να διαδοθεί. Όχι μόνο δεν τους ενόχλησε η πλαστοπροσωπία, η παραποίηση της ιστορίας,  και η υπόνοια ότι τα απολύτως φανταστικά βίαια επεισοδία θα ήταν επιθυμητό να επαναληφθούν στη χώρα μας, αλλά ανέχονταν ευχαρίστως να είναι κι οι ίδιοι συνένοχοι σε όλα αυτά χάριν λίγης παραπάνω επισκεψιμότητας για τα ιστολόγιά τους.

Βέβαια η βλακεία δεν έχει διαβατήριο και τέτοια φαινόμενα δεν είναι σε καμμία περίπτωση αποκλειστικά Ελληνικά. Για παράδειγμα, ο Evan Osnos, ανταποκριτής του New Yorker στο Πεκίνο, παρακολούθησε πέρισυ με μακάβρια περιέργεια την εξέλιξη μιας παρόμοιας διάδοσης στην πόλη Zengcheng στην επαρχία Guangzhou, με πιο βίαιες συνέπειες βέβαια. Σχολιάζοντας τις διαδόσεις, ανέσυρε ένα εξαιρετικό σχόλιο της Hannah Arendt που ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση της Κίνας αλλά και στη δική μας, και το οποίο ορίζει τον ‘ιδιότυπο κυνισμό’ που εμφανίζουν κοινωνίες στις οποίες η αλήθεια έχει ισοπεδωθεί στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας:

Η απόλυτη απροθυμία να δεxθεί κανείς ο,τιδήποτε ως αληθές, όσο καλά τεκμηριωμένο κι αν είναι. Με άλλα λόγια, το αποτέλεσμα μιας συστηματικής και απόλυτης αντικατάστασης της αλήθειας με ψεύδη δεν είναι να δέχεται ο κόσμος το ψεύδος ως αλήθεια και να λοιδωρεί την αλήθεια ως ψεύδος, αλλά η καταστροφή του αισθητηρίου εκείνου με το οποίο προσανατολιζόμαστε στον πραγματικο κόσμο – και μαζί του [η καταστροφή] της ίδιας της αλήθειας, σε αντιδιαστολή προς το ψεύδος, ως κατηγορικού αντικειμένου.

Σε απλά Ελληνικά, όταν μάθεις το λαό ότι βολικές ‘αλήθειες’ μπορούν να κατασκευάζονται και να χρησιμοποιούνται για πολιτικούς σκοπούς, και ότι αυτή είναι μια κανονική λειτουργία του πολιτικού συστήματος, είναι αναμενόμενο η αντικειμενική αλήθεια να καταστεί γι’ αυτόν εντελώς αδιάφορη όταν με τη σειρά του πιάσει κι αυτός το ηλεκτονικό του κοντύλι.

Έτσι γνωρίσαμε το εξόφθαλμα πλαστό ‘συμβόλαιο’ του Ανδρέα με την Chase Manhattan, τις εξόφθαλμα πλαστές οικονομικές προφητείες του Ισίδωρου Πόσδαγλη, το χολυγουντιανό ακρωτηριασμένο παιδάκι από το Ιράν, το ανύπαρκτο σύνθημα των Ισπανών Αγανακτισμένων περί Ελλήνων που κοιμούνται και ακόμη και αυτή τη ‘συνέντευξη’ Weisbrot. Ακόμη παλαιότερα έτσι γνωρίσαμε το μύθο της μιας ψήφου χάριν της οποίας δεν έγιναν τα Ελληνικά επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ. Αυτόν τον διδάχθηκα στο δημοτικό παρακαλώ, μην τυχόν και αποκτήσω στο μεταξύ ανοσία στις συνομωσιολογικές παπαριές.

Και για να συνοψίσω. Πολλές από τις ‘ειδήσεις’ μεγάλου μέρους της Ελληνικής μπλογκόσφαιρας είναι απλά εργαλεία για να διατρανώσει ο συντάκτης την όποια πολιτική του τοποθέτηση – αναρτώνται προς συσπείρωση των πιστών, όπως ένα sashimono στην πλάτη ενός σαμουράι. Ως τέτοια δεν χρειάζεται να συγγενεύουν καν με τα πραγματικά γεγονότα. Τι όμορφη συμμετρία! Η μούφα που καλλιέργησε ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης σαν να ήταν βασικό είδος διατροφής τώρα επιστρέφει για να τον φάει ζωντανό. Όσο και αν αξίζει στους πολιτικούς μας αυτή η μοίρα, δεν παύει να αποτελεί ένα πολύ σαθρό θεμέλιο για να χτιστεί πάνω του οποιοσδήποτε νέος πολιτικός πολιτισμός σε αυτή τη χώρα.

#STRATFAIL: GREEK DEBT, CONSPIRACY FETISHES AND THE #WIKILEAKS #GIFILES

I love leaks. Say what you want, I find data dumps exhilarating and I think much good can come of governments and corporations knowing no data are truly safe. Stratfor is no different.

With freedom of information also comes the freedom of individuals to get their facts seriously wrong. The way to deal with this is constant vigilance and critique, and of course more facts.

It was only a matter of time before the leak turned up some info on Greece. But what would the story be?

Under cover of Wikileaks’ embargo, Ta Nea published its version of the story under the title ‘They ‘saw’ [an] IMF [intervention] in the June 2009!’, initially without any links to the actual documents and relying only on translated and heavily redacted exerpts.The gist of it is that Stratfor 'knew' or 'suspected' an IMF bailout of Greece was imminent way back before even our domestic politicos had begun to come to terms with the idea.


Ta Nea noted that “Stratfor’s hunch raises questions”, although, in the time-honoured tradition of journalism-by-innuendo so favoured by the Greek media its journalists did not think to spell out what these questions were.

I’ll do it for them, as can anyone lucky enough to have had their metaphorical testes descend at the right age: their implication is that Stratfor, whom Ta Nea do not fail to tediously refer to as a ‘shadow CIA’ (as though the original were so transparent that a shadow version were needed), was, somehow tapping into super-duper-secret information of a *PLAN* to force Greece to resort to financing by the IMF. Other Greek journalists and their audiences duly picked up the hint. How, this journo asks, did they know no other creditors [ed: such as these] would be forthcoming?

The email that’s attracted the most attention with regards to Greece can be found here and involves Stratfor guidance to source handlers in Greece. The same advice is duplicated word for word here.

By the way this repetition is in itself pretty telling; for a whole month Stratfor’s understanding of goings-on remained fundamentally unchanged, so much so that they didn’t need to update their guidance. Not quite what a ‘shadow CIA’ would have tolerated, especially if the new some mega-conspiracy was afoot.

There’s also some reference to Greece here, but this comes from November 2011.

Here’s the section of the 2009 guidance that Ta Nea chose to focus on as the most incriminating, word-for-word (colour-blinkered readers with an appetite for word counts can check out the full link which I provide above).

GREECE

Security

• Greece has a very complex security situation, there are more anarchist groups in Greece than islands in its archipelagos. Let’s make sure we know exactly what is going on, always report every attack and track down exactly who claimed responsibility if possible.
• Right-wing movements in Greece are on the rise as well, particularly in anti-migrant violence (Muslims and Albanians being the main targets). 
• Protests/unions/riots, standard stuff as across the region. In Greece it is important because Karamanlis is not at all popular. Watch for left-right discontentment… This is the key split in Greece and it is very violent.

Political Issues

• The key issue is how long can Karamanlis survive. Watch for opposition to be rallying around PASOK.

Now I’ve got many issues with all of this guidance. For the most part it shows just how little Stratfor knew about Greece, how poor their sources were and how superficial their approach was.

First, a ‘shadow CIA’ would know the Greek anarchist groups by heart. There aren’t ‘more [of them] than islands in [Greece’s] archipelagos’. Actually there are only a handful. And if Greece’s police claims to know all of them and their members, a ‘shadow CIA’ should at least be able to speak of them in more specific terms.

With regards to Karamanlis’ ability to hold on to power, while Stratfor’s concerns were well founded, it’s anyone’s guess what they meant by ‘opposition […] rallying around PASOK’. One Tweep I’ve spoken to claims that this refers to voters opposed to Karamanlis rallying around PASOK, which is only mildly misguided given the rigid attitude of voters in much of the Greek left and the fact that polls had already convincingly projected a Socialist victory for most of the last two years of Karamanlis’ time in power. But even worse for Stratfor, I think it refers to opposition parties rallying around PASOK. If I’m right, then Stratfor really hadn’t got a clue about how the Greek political system works (some discussion here).

So what did Stratfor really know?

When sovereigns run out of money, they typically call in the IMF. It’s the pattern. And as a network headquartered and best-connected in the States, Stratfor (who, mind you, was paid to pick out complexities in the world, not predict the future) would have been more comfortable discussing the politics of IMF bailouts (read on) than those of other bailouts. They would know more about IMF bailouts anyway because the IMF has performed more of them. It’s easier to imagine the familiar than the unfamiliar. But other than that, Stratfor clearly knew nothing. By their own admission they needed information on whether and if so when the IMF would be called in. Moreover, in contrast to the usual conspiracy theory (regurgitated here by the same popular journo referred to above) that the Socialists fudged the 2009 deficit figures to produce an artificially inflated deficit, Stratfor explicitly base their expectation of a Greek economic crisis on our debt figures to date.

But how, winking Greek journos ask, was Stratfor able to deduce a probability of default in Greece at all?

Easily.

The reasoning is simple. A country’s debt is sort of sustainable as long as tax revenues are expected to rise in the medium to long term at a rate higher than the interest rate on said debt. Tax revenues rise and fall with levels of economic growth. An over-leveraged country (which Greece has consistently been since the 1990s) is therefore in big trouble the moment its growth rates fall. And by 2008, growth was already understood to have stalled. Back then the expectation was not of negative growth yet, but definitely for growth below interest rates.

Moreover, Greece was already in recession when Stratfor realised (oooeeeeoooo) that we were in the midst of a meltdown. Just how obvious this was on the ground you can assess here. Speculation on the viability of Greece’s public finances had been in the air since the riots of 2008 (try here; here or here). Of course, as with all tail risk, the people most exposed were deepest in denial. But seen from afar, Greece looked much weaker than it did to our domestic audiences.

Worse, though, there is direct evidence that, whatever Stratfor may have suggested, they definitely did not ‘know’ anything.

In a different email from February 2010, practically the eve of the bailout, we find out that in fact Stratfor’s founder, the clearly well-connected George Friedman, thought an IMF intervention was impossible as the Americans would never stand for it:

Paul Volcker regards the Greek crisis as potentially a mortal blow for the EU. He would like to see an IMF tranche. He also said that Nicholas Brady is behind both this and the Volcker principles Obama adopted. When I asked Brady how he expects to get the U.S. to go along with an IMF bailout, he shrugged and said they won't, but that's  the only choice. Volcker is now doubtful the Euro can survive.  Brady is convinced it will. Kissinger thinks Volcker and Brady are missing the real crisis which is in Iran and potentially Russia.

So much for Stratfor’s CIA-like intelligence.

Now ponder this. If an evil financial super-conspiracy were being played out against Greece, somehow I think between Paul Volcker and Henry Kissinger Friedman would have heard of it. Or perhaps the big hitters would have kept it to themselves on purpose in which case Stratfor would have been none the wiser anyway.

The closest we’ve got is Nicholas Brady’s conviction that despite deep concerns the Americans would not tolerate an IMF bailout of Greece at first, but would be won round as there was ‘no other way’. 

But the November 2011 email also reveals just how limited Stratfor’s intelligence was.

I think we have to find out what role the troika plays in handing out the money. What if the money is handed out despite the protests (at least in the media) from  Merkel and Sarkozy's side? That is a possibility right?

Some shadow CIA. Clearly they did’t even have a regular source within the IMF. Im-pressive! More profound insights to come:

Kristen: Need to dive into Greek politics tomorrow to see if we can form a forecast as to whether Papa-G can survive the confidence vote. That's probably going to need to be tomorrow's diary? If the answer is no, then this unwinds somewhat.

Now this is a question any Greek could answer. He would, and he did. Our system is first-past-the-post on steroids and our MPs owe their political existence almost entirely to the party apparatus. Confidence votes are never lost. Even when G-Pap was ousted by his own party he still technically had the confidence of Parliament.

That’s my two cents. No doubt this will spawn a new conspiracy literature and our journos – so passionate about the truth otherwise – will let it grow by not bothering to correct the foolish conjectures they slyly seeded among our more gullible citizens.Others will continue to sift the emails for ever more fantastical 'proof' that Stratfor knew something nobody else did - and that's not the fact that Greece was in trouble.  So what else is new.

As for all of this happening while G-Pap claimed we were flush with cash, wowsers commentators, you've really discovered the most elusive thing of all: that Opposition leaders lie during pre-election campaigns. I called G-PAP out on this the first time he made the claim in the televised debates of 2007. I remember pretending to rifle through my host's couch and going 'it's here, isn't it? You've got the money!' Now tuck your peckers back in and stop looking for apologists everywhere. I've spoken about PASOK's true crimes before and I don't need to prove myself to every malcontent who can spell.